MAROKAŃSKIE OPOWIEŚCI – GARBARNIE W FEZIE – CZĘŚĆ VII

Fes będzie nam się już zawsze kojarzył głównie z garbarniami. W zaledwie kilka dni pobytu z tym mieście prawie codziennie trafialiśmy do jakiejś garbarni i choć zdecydowanie większym twardzielem okazał się Marcin – zobaczył i sfotografował zdecydowanie więcej z życia Garbarzy. Widząc pracę tych ludzi brodzących po kolanach w kadziach wypełnionych różnymi chemikaliami, odchodami ptaków, barwnikami, bez żadnej odzieży ochronnej, praktycznie przeważnie boso – miałam wiele refleksji na temat tego, o ile nasze życie w Polsce jest łatwiejsze. Pracę garbarza przekazuje się przeważnie z pokolenia na pokolenie, jednak ludzie tam pracujący mają małe szanse dożyć starości. Jest niesłychanie nie zdrowa, pomijając już straszny odór tam panujący, do którego pracujący tam ludzie są na tyle przyzwyczajeni, że potrafią tam jeść, pić, toczyć długie rozmowy. Nie wiem, czy to przypadek, ale w Fesie widzieliśmy największą ilość niewidomych i kalekich osób. Niestety, ale woda w tym mieście nie była krystalicznie czysta , jak w Chewszawenie i dało się to odczuć po 4 dniach brania prysznica, a co dopiero osoby, które na co dzień piją tą wodę, do której na pewno przedostają się jakieś chemikalia z trzech od wieków tam działających garbarni. Dla mnie nawet sam obraz garbarni z góry był jak z filmu o apokalipsie.